ΜΙΑ ΜΕΡΑ ἐσωτερικὴ ἀποσύνθεση, μήτε τὸ μυαλὸ σαλεύει, μήτε τὸ κορμὶ μπορεῖ νὰ κινηθεῖ, οἱ αἰσθήσεις ἔχουν καταπέσει. Πολλὲς παλιότερες ἥμερες, ἀναρίθμητες, τὸ ἴ­διο ἀκίνητες καὶ κούφιες, μέσα σου φανερώνεται μ' ἔντονο φωτισμὸ κινηματογράφου, ἡ γύμνια-ἐρήμωση, μικρὲς ἢ μεγάλες ἧττες συνήθως ἀπροσδόκητες, ἐπίμονες λεηλασίες, ἡ αἴσθηση τῆς ματαιοπονίας, τῆς ματαιότητας, μόνο ξερὲς ἐφημερίδες, ἐκνευριστικές, φυσάει ἀνάστατος ἀέρας, ξερὸ μυαλό, ὁ χρόνος ποὺ χάνεται, ὅλος ὁ χρόνος σκουπιδιάζεται, ἕνας ἀπέραντος σκουπιδότοπος, Ἑλλὰς Ἑλλήνων Χριστιανῶν, μιὰ ἀπέραντη μία σκοτεινὴ ἀπειλή, ὁ φόβος, ὁλάκερη ἡ ὕπαρξη νὰ εἶναι μία πληγὴ ποὺ βρωμάει, χωρὶς νὰ ἔχει πονέσει ποτέ, σήμερα πρώτη Δεκεμβρίου τοῦ ἔτους 1973, ἐγὼ στὸ χαρτὶ φω­νάζοντας.