ΑΠΟ ΚΑΙΡΟ ἡ ἰδέα (ὄχι ἡ φόβος) ἑνὸς ἐπικείμενου θανάτου. Πῶς θὰ πεθάνω;
Μέσα σὲ πόνους, σὲ ξεράσματα, σὲ σκατά; Θάναι μέρα ἢ νύχτα;
Παλεύοντας ἀνάμεσα στὸ κόκκινο καὶ τὸ μαῦρο.
Ποιὸ κόκκινο; Ποιὸ μαῦρο;
Παλεύοντας μὲ τὸ τεράστιο φτερωτὸ ψάρι ποῦ μπῆκε ἀπ' τὸ παράθυρο;
Μαχαιρωμένος; φαρμακωμένος;
Ἢ μ' ἕνα πυρωμένο στεφάνι νὰ σφίγγει τὸ στῆθος;
Λαχανιάζοντας ὅλη τὴ νύχτα;
Τί ἔκανα ἀπόψε τὴ νύχτα;
Τί πρόσθεσα σὲ ποσοστὰ στὸ θάνατό μου;
Ποιὸς θὰ παραστέκει τὸ κουφάρι μου;
Ποιὸς ἀληθινὰ θὰ μὲ παραστέκει;
Τὰ βιβλία μου ξερὰ γεμάτα σκόνη στὰ ράφια.
Τὰ χαρτιά μου σκόρπια πεταμένα δῶθε κείθε, θὰ τὰ κάνουν ἕνα πακέτο, θὰ τὰ φάει
ἡ ὑγρασία, τὰ ποντίκια, ὁ χρόνος.
Τί θάχω γιὰ νὰ ὑπάρξω μετὰ τὸ θάνατό μου;
Ὕστερα τί μὲ νοιάζει ἂν θὰ ὑπάρξω μετὰ τὸ θάνατό μου;
Ἥσυχες σκέψεις στὸ κρεβάτι μ' ἕνα τσιγάρο στὶς 2 τὸ πρωί, περιμένοντας νὰ μὲ πά­ρει ὁ ὕπνος.