ΕΝΟΤΗΤΑ «Α΄ (1964-1966)»

ΜΟΥ ΕΛΕΓΕ πὼς τώρα κυνηγοῦσε νὰ πετύχει τὸ ἀπόλυτο. Καὶ δὲν παραξενεύτηκα ποὺ ἀργότερα ἀπὸ μάστορας ἐγίνηκε κοινὸς σφαγέας.

ΣΕ ΤΟΥΤΟ τὸ ἔργο, ἂν τὸ καλοκοιτάξεις, ὑπάρχει αὐτὴ ἡ ὑπόγεια συνέχεια, κρυφὴ ἀ­λυσίδα, κάτι ἀφανέρωτες ἀνταποκρίσεις, δίχτυ πολύπλοκο ἢ ἀθόρυβος μηχανισμός. Στὸ πάνω πάτωμα κινοῦνται ρυθμικὰ τὰ ἐπιπολῆς στοιχεῖα, λέξεις, δεσίματα κι ἀναφορές, στιβάδες, στρώματα τῆς γλώσσας. Στὸ κάτω πάτωμα χωνεύει ὁ μύθος. Μὴν προσπα­θήσεις νὰ τὸν βγάλεις ἀπὸ τὴ φωλιά του, δὲν ἐξαγοράζεται. Εἶναι ἕνα ζῶο ὀγκῶδες καὶ κακό, δὲ θέλει φῶς, δαγκώνει τὴ σιωπή του.

ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ στὸ χῶρο τῆς σιωπῆς. Εἴτε μιλήσεις, εἴτε ὄχι, οὔτε θ' ἀποκαλύψεις οὔτε θὰ προσθέσεις τίποτα σὲ τούτη τὴν ἐπίγεια κόλαση. Καλύτερα λοιπὸν νὰ μὴ μι­λήσεις. Καὶ τί θὰ πεῖς ἐσὺ ὁ νεκρός, μὲ τόσα χώματα στὴ γλώσσα;